علیرضا میرزایی در رابطه با عوارض صادراتی مواد خام و نیمه خام فولادی اظهار کرد: مشکل کشور ما این است که تصمیمات عمده در حوزه‌های مختلف توسط کارگروه‌های تخصصی گرفته نمی‌شود؛ یعنی برای این تصمیم مهم در صنعت، باید حداقل کارگروهی از بازرگانان و تولیدکنندگان فولادی تشکیل و جوانب آن بررسی می‌شد.

به گفته  آقای میرزایی، در هیچ کجای دنیا، کشوری که مشکلات مالی زیادی دارد و صنایع آن نیز تحت فشار هستند، برای محصولات نهایی فولاد و صادرات آن مانند شمش و میلگرد عوارض صادراتی وضع نمی‌کند.

مدیر کارخانه مجتمع فولاد جنوب با بیان اینکه عوارض صادراتی برای زنجیره پایین دست فولاد مانند سنگ  آهن، کنسانتره و گندله موجه است؛ اما برای محصول نهایی توجیهی ندارد، گفت: هند در سال ۲۰۰۹ با وضع عوارض صادراتی در فولاد شوک بسیاری به کشور خود وارد کرد که این صنعت را در کشور مورد نظر متلاشی کرد.

میرزایی ادامه داد: بر همین اساس، تمام فولادسازان هندی به کشورهایی اعم از آفریقا، عربستان و امارات مهاجرت کرده و ثروت فولادی خود را در آن کشورها سرمایه گذاری کردند. این ضربه باعث شد هند با دومین شرکت بزرگ تولیدکننده فولاد به دوازدهمین شرکت در جهان تبدیل شود و ما باید از این اتفاق درس بگیریم.

وی با تأکید بر اینکه صادرات برای دولت بیشتر از عوارض درآمد دارد، عنوان کرد: از سوی دیگر، درآمد  دولت با صادرات فولاد بیشتر از وضع عوارض است؛ چرا که ارز حاصل از صادرات در سامانه نیما به جیب دولت می‌رود. بنابراین با توجه به اینکه هیچ تصمیم کارشناسی و منطقی برای آن وجود ندارد، نمی‌توان گفت چه کسی از این اقدام سود خواهد کرد. فعالان حوزه‌ی فولاد بر این بلورند که دریافت عوار صادراتی از جانب دولت مرهمی بر دردهای آن‌ها نخواهد بود؛ بلکه این موضوع تاثیر روانی بسیار منفی بر جامعه می‌گذارد. این موضو باعث خواهد شد رونق بازار فولاد به علت عوارض زیاد خدشه دار شود.